Plan de comunicación cultural. Con Sonia Díaz

Por David Piñeiro

Os obxectivos da sesión, que impartiu Sonia Díaz, foron:

  1. Deseño e execución dun plan de comunicación nun proxecto cultural
  2. Novas tendencias, ferramentas e liñas de traballo dentro da comunicación cultural. Crise e liderazgo.
  3. Imaxinar unha comunicación para os nosos proxectos

A necesidade de realizar un plan de comunicación está ás veces en entredito, cando éste é fundamental. Á hora de pensar en levar a cabo un plan de comunicación dende cero hai que resolver antes unha serie de cuestións, como son:

  • Que lle pedides á comunicación do voso proxecto cultural?
  • Quen se encarga de desenvolvela?
  • Cando se incorpora ao equipo?
  • Canto orzamento (%) xestiona?

Isto evidencia que non hai un ideal ou estándar para articular diferentes plans de comunicación para distintos proxectos, senón que cada un ten unhas características concretas a abordar. E estas, en definitiva, marcarán a súa comunicación ideal.

Dentro do concepto de comunicación hai certas cuestións obxectivas, mais non podemos olvidar a súa parte simbólica. É moi complicado que alguén totalmente alleo ao proxecto sexa capaz establecer as pautas a seguir, aínda que si que se poderá unir algún axudante que poida organizar ideas mediante documentos internos á organización (con valores, públicos, etc.)

O documento no que se reflexe a estrutura da comunicación debe ser unha guía con claves para axudarnos a pensar e para non esquecer nada polo camiño. De aí saldrá unha estratexia ou plan de comunicación concreto para cada proxecto.

Os conceptos clásicos do marketing mix (as 4 P’s) poden axudarnos a entender a comunicación cultural. A comunicación non decide como se establece o produto, nin o seu prezo, nin como se distribúe. A comunicación decide como este produto se difunde. Por isto é típico que as empresas deciden deixar o traballo comunicativo para o final, cando as 3 primeiras P’s están avanzadas.

Non obstante este modelo pode considerarse en certa forma un pouco anticuado, xa que data da década dos 60. Nos 90 houbo un cambio de dinámica que se orienta a definir en primeiro lugar ao consumidor ou destinatario e coñecelo o máximo posible para saber as súas necesidades.

Ao chegar ao século XXI hai un novo cambio de escenario, que dá a ver que o importante deixa de ser o produto ou o consumidor. A experiencia pasa a ser o principal. Pasamos a vender emocións. Ademais, a comunicación pasa a ter unha nova dimensión, protagonizada polo propio consumidor, cando o mesmo difunde os beneficios da súa adquisición. Por outra parte, falar de cartos abertamente pasa a ser un tema tabú na comunicación.

No marketing búscase atraer o máximo a atención da audiencia, xa que dentro dos atraídos soamente unha parte se vai a interesar. Dentro dos interesados unicamente unha porcentaxe vai amosar desexo polo que se comunica e, finalmente, só unha parte destes últimos se decidirán a adquirir ou facerse partícipes do comunicado.

Nas grandes empresas a estrutura do equipo de marketing é o seguinte:

 

 

Á hora de buscar patrocinadores, a comunicación que empreguemos ten que ser a mesma que a que ofrecemos ao público en xeral. Tratando a estas empresas como á audiencia, pero deseñando unha mensaxe específica segundo o que busquemos conseguir a partir delas e estando sempre conectada cos nosos valores e a nosa marca.

A proposta de patrocinio que se fai ten que ter coherencia coa empresa á que se lle presenta, deixando claro que a visibilidade que vai obter con nós é a óptima para os seus propios obxectivos.

Dende o comezo dun plan orzamentario é imprescindible dedicar recursos para o traballo de comunicación. O ideal segundo os expertos estaría en dedicar o 40% do orzamento á parte de comunicación pero isto poucas veces se cumpre.

A secuencia temporal exposta para levar a cabo un plan de comunicación para un evento foi a seguinte:

  1. Diagnose (o punto de partida para establecer nun DAFO específico de comunicación onde estamos e a onde podemos chegar)
  2. Obxectivos (separando tamén os obxectivos do proxecto dos obxectivos cuantitativos e cualitativos propios da comunicación)
  3. Públicos (interna e externamente)
  4. Soportes
  5. Estratexias e tácticas (valores que hai que conectar con públicos, institucións e patrocinadores)
  6. Accións e materiais
  7. Cronograma (cando)
  8. Orzamento (canto)

Na comunicación de crise non podemos evitar un certo problema xa xurdido, mais podemos controlar a situación que se desenvolva en torno a este. Non pode mediar a emoción entre a xestión da crise e o público: cun plan de crise podemos estar preparados para reaccionar máis axilmente ante algo imponderable ou imprevisto, establecendo unas pautas e un equipo para facerlle fronte.

 

0 replies

Leave a Reply

Want to join the discussion?
Feel free to contribute!

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *


*